Tuez-les tous, Dieu reconnaîtra les siens και λαθοθηρίας το ανάγνωσμα…

Ο Αντώνης Πανούτσος είναι ένας από τους σχετικά λιγοστούς αθλητικογράφους που έχει διαβάσει αρκετά στη ζωή του, μεταξύ των άλλων και Ιστορία. Έχει, όμως, την κακή συνήθεια να μην ελέγχει ποτέ (μα ποτέ) τα όσα ιστορικής φύσης αναφέρει παρεμπιπτόντως στα κείμενά του. Έτσι, μετά την ερωτική σχέση Ελ Σιντ και Ισαβέλλας της Καστίλλης (μολονότι 3,5 αιώνες χωρίζουν τον θάνατο του Ροντρίγο Ντίαθ ντε Μπιμπάρ – 1099 – και τη γέννηση της Ισαβέλλας της Καθολικής – 1451), τον Ιούλιο Καίσαρα – αντί του Οκταβιανού Αυγούστου – να ζητεί πίσω από τον Βάρο τις λεγεώνες που χάθηκαν στον Τευτοβούργιο Δρυμό (το 9 μ.Χ, πάνω από μισό αιώνα μετά τη δολοφονία του Καίσαρα) και τους ισχυρισμούς ότι ο όρος «Δελφίνος» είναι ελληνική πατέντα, νέο μαργαριτάρι προστέθηκε στον κατάλογο:«Στην λογική του Σιμόν ντε Μονφόρ που στην κατάληψη της Καρκανσόν (sic) όταν του είπαν πως μπορούν να ξεχωρίσουν τους αιρετικούς απάντησε «Σφάξτε τους όλους και αφήστε τον Θεό να ξεχωρίσει»».

Για να μην μπερδεύονται όσοι τυχόν δεν γνωρίζουν τα δραματικά γεγονότα της Σταυροφορίας κατά των Kαθαρών (περ. 1209-1229): η περιβόητη φράση «Σκοτώστε τους όλους κι ο Θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του» («Tuez-les tous, Dieu reconnaîtra les siens.»/ «Cædite eos. Novit enim Dominus qui sunt eius.») φέρεται να ειπώθηκε όχι βέβαια μετά την κατάληψη της Καρκασσόν, αλλά της Μπεζιέ (1209). Και δεν αποδίδεται στον ντε φάκτο στρατιωτικό αρχηγό της σταυροφορίας, τον Σίμωνα του Μονφόρ, αλλά στον παπικό λεγάτο Αρνάλδο Αμαλάριχο, ηγούμενο της μονής του Σιτώ. Υποτίθεται ότι ήταν η απάντησή του στην ερώτηση των στρατιωτών που δεν ήξεραν τι να κάνουν με τον πληθυσμό της πόλης που κατέλαβαν και πώς θα ξεχωρίσουν τους καλούς καθολικούς από τους δυϊστές αιρετικούς.

Δεν είναι βέβαιο ότι η φράση ειπώθηκε πραγματικά. Την αναφέρει μία μόνο πηγή της εποχής, ο Γερμανός κιστερκιανός μοναχός Καισάριος του Χάιστερμπαχ. Δυστυχώς, ακόμη κι αν η φράση δεν ειπώθηκε ποτέ, εκφράζει απόλυτα το πνεύμα των νικητών και τα γεγονότα. Θανατώθηκε ο πληθυσμός της πόλης στο σύνολό του.

[Facebook, 13 Φεβρουαρίου 2014]

Περί βίας

Η επικινδυνότητα του γενικού αφορισμού

Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι η βία αποτελεί διαχρονικό στοιχείο των ανθρώπινων κοινωνιών, είτε στο εσωτερικό τους είτε στις μεταξύ τους σχέσεις. Είναι επίσης σαφές ότι, γενικά κι αφηρημένα, δεν μπορεί να υπάρξει διάκριση μεταξύ «καλής» και «κακής» βίας. Εξ ορισμού η άσκηση βίας αποτελεί δυσάρεστη και απευκταία κατάσταση.

Η πραγματικότητα, εντούτοις, είναι πολύ πιο σύνθετη. Τούτο διαπιστώνεται και βάσει των όχι λίγων προσπαθειών να δικαιολογηθούν μορφές βίας. Για τη σημαντικότερη από αυτές, τον πόλεμο, πολλοί και διάφοροι, τουλάχιστον από την εποχή του Αυγουστίνου της Ιππώνος (τέλη 4ου αιώνα), έχουν επιχειρήσει να θεμελιώσουν θεωρητικά την έννοια του «δίκαιου πολέμου», εξηγώντας τις αναγκαίες προς τούτο προϋποθέσεις.

Κατ’ αναλογία και όσον αφορά τις σχέσεις εντός ορισμένης κοινωνίας, είναι γενικά αποδεκτό ότι, υπό όρους, υφίσταται νομίμως ασκούμενη βία από τα ειδικώς εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας. Ομοίως, η άσκηση βίας ως νόμιμη άμυνα αποτελεί λόγο που αίρει τον αξιόποινο χαρακτήρα πράξης. Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη δικαιολόγηση της βίας υπεισέρχεται κι ένας μεταβλητός παράγοντας: η ταυτότητα του εκάστοτε φορέα εξουσίας. Έτσι, πράξεις αντίστασης σ’ ένα δικτατορικό καθεστώς, οι οποίες θα αντιμετωπιστούν από αυτό ως παράνομη άσκηση βίας, θα δικαιολογηθούν μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Για τους λόγους αυτούς, αφορισμοί όπως «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» στερούνται τελικά νοήματος. Εκτός των άλλων, ενδέχεται να υπονοούν μια αυθαίρετη εξομοίωση πράξεων εντελώς ανομοιογενών που δεν έχουν καν την ίδια βαρύτητα:  βία ασκούμενη στο πλαίσιο ένοπλης σύγκρουσης (μεταξύ κρατικών οντοτήτων ή εμφύλιας), υπέρβαση ορίων από όργανα της πολιτείας, οργανωμένη πολιτική βία, τρομοκρατία, διάχυτες “μαζικές” ταραχές, παρεκτροπές στο πλαίσιο διαδηλώσεων ή ενεργειών περιβαλλοντικού ακτιβισμού κ.ο.κ.

Ο γενικός αφορισμός καθίσταται δε κατά μείζονα λόγο αλυσιτελής στις περιπτώσεις κατά τις οποίες υπαγορεύεται αποκλειστικά από πολιτικές (αν όχι αμιγώς κομματικές) σκοπιμότητες. Δεν εκφέρεται επειδή αποσκοπεί στην καταπολέμηση της βίας, αλλά επειδή στοχεύει στην εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων. Υπό τους όρους αυτούς, καταλήγει να είναι επικίνδυνος για την πολιτειακή ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη.

[συμμετοχή στο αφιέρωμα του ιστότοπου Popaganda στο θέμα της βίας (21 Οκτωβρίου 2013) – στους συμμετέχοντες είχε τεθεί το εξής ερώτημα: «Η βία είναι συστατικό κομμάτι κάθε κοινωνίας; Κι αν ναι, πώς θα την ορίζατε»; Στο 1ο μέρος απάντησαν: ελληνάκι, Άκης Γαβριηλίδης, Niemands Rose, OldBoy, Ρογήρος και το Βυτίο/ Στο 2ο μέρος (23 Οκτωβρίου 2013): Χρ. Κάσδαγλης, Μιχ. Κωνσταντάτος, Ανδρ. Πετρουλάκης, Δημ. Κ. Ψυχογιός και Θοδ. Ρακόπουλος]

Σκόρπιες σημειώσεις για την άνοδο του νεοναζισμού στην Ελλάδα

«Σοβαρότητα»

Και τώρα που όλοι συνειδητοποιήσαμε η σοβαρότητα τι σημαίνει… Τώρα που ανεπαισθήτως περάσαμε στην επόμενη πίστα του άθλιου παιχνιδιού σκληρής βίας το οποίο μας υποχρεώσατε να βιώνουμε… Συνεχίστε να βαυκαλίζεστε με τις θεωρίες των δύο άκρων, να χαϊδεύετε δολοφονικές οργανώσεις, να μας κάνετε μάθημα για το τι δεν είναι ντροπή. Συνεχίστε να μας νουθετείτε για το πού πρέπει να γίνονται εκπτώσεις στη δημοκρατία, στο κράτος δικαίου, στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, να μας εξηγείτε τους λόγους για τους οποίους παρέλκει η θέσπιση αντιρατσιστικής νομοθεσίας «αφού το νομικό μας οπλοστάσιο είναι πλήρες». Συνεχίστε! Δεν συνέβη τίποτε!

[Facebook, 18 Σεπτεμβρίου 2013]

Αρχιερείς του αμοραλισμού

Εσείς που αναρωτιέστε πώς φτάσαμε ως εδώ… Εσείς που είστε έτοιμοι να ρίξετε τις ευθύνες στον κάθε απλό άνθρωπο… Έχετε πια τη δυνατότητα να αντικρίσετε κρεμασμένο στα περίπτερα το πρόσωπο των αρχιερέων του αμοραλισμού.

Κανείς δεν πρέπει να αγοράσει φυλλάδες που προσβάλλουν τη μνήμη νεκρών. Κι όσοι εκ της θέσης τους έχουν ευθύνη να αντιδράσουν, ας πράξουν τα δέοντα. Όσοι κατανοούν την έννοια της δεοντολογίας στη δημοσιογραφία. Όσοι υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Κι όλοι όσοι έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους ως πολίτες δημοκρατικής χώρας.

Αυτή η προσβολή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη. Για πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε τα σκουπίδια να καθορίζουν τη ζωή μας;

[Facebook, 21 Σεπτεμβρίου 2013]

Δίκαιο και ηθική

Ο κόσμος του δικαίου δεν ταυτίζεται με αυτόν της ηθικής και, κατά μείζονα λόγο, της πολιτικής. Η προσπάθεια νομοθεσίας επί τούτου, υπό την ασφυκτική πίεση των γεγονότων και των (θεμιτών εν προκειμένω) πολιτικών στόχων, ενέχει τον κίνδυνο να καταλήξει σε νομικά εξαμβλώματα άχρηστης περιπλοκότητας που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποδειχθούν απρόσφορα για την επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού.

Διαβάζω ότι: «Νομοθετική πρόταση προωθούν τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Εσωτερικών» [γιατί όχι και το κατεξοχήν αρμόδιο Υπ. Δικαιοσύνης;] σύμφωνα με την οποία «αναστέλλεται η κρατική χρηματοδότηση ενός κόμματος σε περίπτωση αμετάκλητης παραπομπής ενώπιον του αρμόδιου δικαστηρίου του αρχηγού του ή κρίσιμου αριθμού (περισσοτέρων του ενός δεκάτου του συνολικού αριθμού) βουλευτών ή μελών του κεντρικού οργάνου διοίκησής του, για τα αδικήματα των άρθρων 187 ή 187Α ή 187Γ του Ποινικού Κώδικα ή για κακούργημα που επισύρει ποινή κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών». Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν μια τέτοια διάταξη θα καταλάβει στην πράξη την περίπτωση της ΧΑ (ενώ με μαθηματική ακρίβεια όλο και κάποιον άσχετο θα πετύχει στο μέλλον), μεταξύ άλλων και γιατί η υπαγωγή της ΧΑ στο άρθρο 187 ΠΚ δεν θα είναι στην πράξη ευχερής από άποψη αποδείξεων.

Η Ελληνική Κυβέρνηση είχε βέβαια στα χέρια της το νομοθετικό μέσο για να αντιμετωπίσει τους νεοναζί (και ήταν μάλιστα υποχρεωμένη να το εντάξει στην ελληνική έννομη τάξη). Το πέταξε στα σκουπίδια, διατεινόμενη ότι το νομικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση του ρατσισμού ήταν πλήρες. Όπως, όμως, είχαμε επισημάνει στο παρελθόν η μεταφορά της απόφασης πλαισίου 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου, θα παρείχε, εκτός των άλλων, τη «δυνατότητα επιβολής κυρώσεων (περιλαμβανομένου και του αποκλεισμού από δημόσιες παροχές ή ενισχύσεις) σε νομικά πρόσωπα (άρθρο 6, παρ. 1, της απόφασης πλαισίου), τα οποία μπορούν να κριθούν υπεύθυνα για αδικήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας (άρθρο 5)», και συμπληρώναμε ότι «Είναι μάλλον προφανές εναντίον ποιας πολιτικής οργάνωσης θα μπορούσε να στραφεί μια τέτοια διάταξη και ποιος προστατεύεται καταρχήν με την απόσυρση του «αντιρατσιστικού» σχεδίου νόμου».

Καμία παραδοχή του σφάλματος από υπεύθυνα χείλη θα ακούσουμε;

[Facebook, 22 Σεπτεμβρίου 2013]

Λόγοι κι εξηγήσεις

Στο σημείο που βρισκόμαστε οφείλουμε να επιχειρήσουμε έστω να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους ο φασισμός (και μάλιστα στην πιο αποκρουστική εκδοχή του, αυτήν του ναζισμού) μπορεί να είναι για κάποιους ελκυστικός, όχι το 1920 ή το 1930, αλλά σήμερα που έχουμε την ιστορική γνώση των εγκλημάτων του. Ποιοι παράγοντες είναι αυτοί που υπερνικούν τη γνώση του κακού, ποιες ελπίδες και προσδοκίες δημιουργεί ο νεοναζισμός σε αυτούς που τον ασπάζονται; Είναι μόνον η εν απελπισία αντίδραση στη διαφθορά και τον ζόφο της οικονομικής κατάρρευσης ή υπάρχει και αυτοτελής δύναμη έλξης;

Πέραν από την αδιαμφισβήτητη διέξοδο στη συσσωρευμένη επιθετικότητα, την «ασφάλεια» της υπαγωγής σε μια ομάδα, την ψευδαίσθηση της δύναμης και της «διάκρισης», υπάρχουν άραγε άλλα στοιχεία, μια ελληνική ιδιαιτερότητα που να εξηγεί τη γιγάντωση της φαυλότητας; Θα μπορούσε το φαινόμενο ΧΑ να επαναληφθεί σε άλλη χώρα, ακόμη κι αν οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν σ’ αυτήν ήταν πανομοιότυπες με αυτές της Ελλάδας;

Χωρίς, βεβαίως, αυτό να αποτελεί πλήρη κι αποκλειστική εξήγηση, συγκεκριμένοι παράγοντες καθιστούν «ανεκτή», για μέρος της ελληνικής κοινωνίας, την προσχώρηση στη ΧΑ ή την ψήφο σε αυτήν. Παρά τους διάφορους μύθους περί ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, ο φασισμός δεν απαξιώθηκε ουσιαστικά στη χώρα μας. Οι ιδεολογικοί συγγενείς του βρέθηκαν νικητές και τροπαιούχοι μετά τον Β΄ ΠΠ (παραδόξως) και τον Εμφύλιο (διόλου περίεργα). Στοιχεία της ιδεολογίας που αυτός ασπάζεται συνέχιζαν να πλαισιώνουν την επίσημη εθνική αφήγηση. Και μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η κάθαρση δεν υπήρξε πλήρης: προχώρησε περισσότερο απ’ ό,τι στη Χιλή μετά τον Πινοτσέτ (λογικό, η χούντα μας κατέρρευσε, ενώ στη Χιλή παρέδωσε την εξουσία ρυθμίζοντας η ίδια τη διαδοχή της), σαφώς όμως σε μικρότερο βάθος απ’ ό,τι η αντίστοιχη στην Αργεντινή. Ας προσθέσουμε ότι τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια έντονη τάση ιστορικού και πολιτικού/ δημοσιογραφικού αναθεωρητισμού που σκοπεί, εκτός των άλλων, και σε μια μορφή «αποκατάστασης» προσώπων και πρακτικών συνδεδεμένων στη χώρα μας με την ακροδεξιά.

Με άλλα λόγια, μέρος της ελληνικής κοινωνίας ήταν ανεκτικό όχι μόνο στη βία, αλλά και σε ιδεολογικά στοιχεία που συγγένευαν, αν δεν ταυτίζονταν εν μέρει, με αυτά του νεοναζιστικού μορφώματος.

[Facebook, 23 Σεπτεμβρίου 2013]

Αντιμετώπιση μιας εγκληματικής οργάνωσης

Η ΧΑ αποτελεί αδιαμφισβήτητα εγκληματική οργάνωση από πολιτική, κοινωνική και ηθική άποψη. Η νομική, βεβαίως, αποτελεί άλλο ζήτημα: ζήτημα αποδείξεων ώστε να συναχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η δράση του, κατηγορούμενου σήμερα, πυρήνα της ΧΑ εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής συγκεκριμένης διάταξης νόμου (του άρθρου 187 ΠΚ). Επομένως, εύχομαι ολόψυχα οι δικαστικές αρχές να έχουν στη διάθεσή τους ακλόνητα στοιχεία που θα οδηγήσουν σε καταδίκες. Τυχόν διαφορετική εξέλιξη ενέχει τον κίνδυνο να εμφανίσει τους νεοναζί ως «μάρτυρες» και να χαρίσει στη ΧΑ τον κινηματικό χαρακτήρα που, ευτυχέστατα, μέχρι τώρα της λείπει.

Πέραν αυτού, πέραν της χαράς και της ικανοποίησης που επιτέλους κάτι σοβαρό γίνεται, διατηρώ ως σκεπτόμενος πολίτης το δικαίωμα να θέτω ερωτήματα για την πολιτική σκοπιμότητα της κίνησης, για την καθυστέρηση με την οποία συνειδητοποιήθηκε η σοβαρότητα του κινδύνου ενώ τα στοιχεία υπήρχαν εδώ και πολύ καιρό, για την τήρηση της θεμελιώδους αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Μαθήματα δημοκρατικής συνείδησης κι ευαισθησίας δεν θα δεχθώ από κανέναν από αυτούς που κανάκευαν τους νεοναζί, που αναζητούσαν τους «σοβαρούς» μεταξύ αυτών, που, υπόρρητα ή μη, τους θεωρούσαν «χρήσιμο αντίβαρο» έναντι της Αριστεράς κι «απαραίτητο μέσο ανέξοδης εκτόνωσης» της λαϊκής αγανάκτησης.

Αυτήν την κρίσιμη στιγμή, πρέπει να επισημανθούν και τα εξής:

– η αντιμετώπιση των εχθρών της Δημοκρατίας απαιτεί μεγάλη προσοχή, διότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέσα που θα αναιρούν την ίδια την ουσία της.
– ακόμη κι ο νεοναζί ή ο τρομοκράτης έχουν δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.
– ο αγώνας για την αντιμετώπιση του φασισμού δεν τελειώνει βέβαια σήμερα ούτε θα τελειώσει με τις ενδεχόμενες καταδίκες της ηγεσίας της ΧΑ. Το τέρας μπορεί να πάρει κι άλλες μορφές. Κι υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό συμπατριωτών μας που πρέπει να κατανοήσει τον αδιέξοδο κι εγκληματικό χαρακτήρα της επιλογής του να δώσει την ψήφο του σ’ ένα νεοναζιστικό μόρφωμα. Όλα αυτά απαιτούν διαρκή εγρήγορση και προσπάθεια.

Δεν είμαι οπαδός της κλασσικής ρήσης του Λουί Αντουάν ντε Σαιν-Ζυστ. Πιστεύω στα άρθρα 5 και 6 της ΕΣΔΑ.

[Facebook, 28 Σεπτεμβρίου 2013]

Απορίες

– Εάν τυχόν δεν έχετε διαβάσει διηγήσεις για τις εκδηλώσεις του όχλου στην Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη ή για τον κόσμο που μαζευόταν να παρακολουθήσει εκτελέσεις στην πυρά κι απαγχονισμούς, μια βόλτα στα ελληνόφωνα ΜΚΔ θα μπορούσε να καλύψει το κενό. Σε φωνές και κατάρες πλειοδοτούν πολύ συχνά αυτοί που μέχρι την προηγούμενη δόξαζαν ή κρατούσαν το στόμα τους κλειστό («γιατί πού ξέρεις τι μπορεί να συμβεί»).

– Όλοι όσοι χάιδευαν τη ΧΑ και τη θεωρούσαν δυνητικό εταίρο είναι σήμερα απασχολημένοι να ζητούν από όλους τους υπόλοιπους πιστοποιητικά αντιφασιστικών φρονημάτων και να τα ελέγχουν προσεκτικά.

– Στον ελληνικό δημόσιο «διάλογο» μόνο μία άποψη είναι ανεκτή (αδιάφορο, βεβαίως, αν η «αλήθεια» του σήμερα είναι ακριβώς το «ψέμα» του χτες). Απόψεις με επιφυλάξεις, αιρέσεις κι αστερίσκους απορρίπτονται πάραυτα και λοιδωρούνται. Το φαινόμενο δεν είναι χτεσινό. Δυστυχώς δεν πρόκειται να εξαφανιστεί σύντομα.

– Αντί να εξυμνούμε τον εαυτό μας και να βαυκαλιζόμαστε με την τελειότητα της δημοκρατίας μας, ας πούμε εν προκειμένω κι ένα ευχαριστώ στην ΕΕ. Χωρίς την πίεση του ευρωπαϊκού παράγοντα ακόμη θα αναζητούσαμε τη «σοβαρή ΧΑ».

– Πολύ χρήσιμο θα ήταν να εξηγήσει κάποιος την ειδοποιό διαφορά μεταξύ μελών εγκληματικής οργάνωσης και (σεβάσμιων πλέον) «ακτιβιστών της δεξιάς».

[Facebook, 29 Σεπτεμβρίου 2013]

Νομική ή πολιτική αντιμετώπιση;

Η αντιμετώπιση του ελληνικού νεοναζισμού με νομικά μέσα αποτελεί αναγκαία, αλλά όχι και ικανή αφεαυτής συνθήκη για την εξάλειψή του. Η δικαστική διερεύνηση θα εστιάσει κατ’ ανάγκη στο αμιγώς ποινικό σκέλος της υπόθεσης. Αυτό, όμως, που κατέστησε τη ΧΑ το πλέον επικίνδυνο φαινόμενο που γνώρισε η χώρα μας μετά το 1974 ήταν ο συνδυασμός εγκληματικής δράσης και απεχθούς ιδεολογίας. Στο πλαίσιο αυτό, η νέα αφήγηση περί «ελληνισμού» κι «ελληνικού έθνους» που «νίκησε τον φασισμό» είναι όχι μόνον απρόσφορη, αλλά κι επικίνδυνη. Η αντιμετώπιση της ΧΑ με ιδεολογήματα που δεν είναι πολύ απομακρυσμένα από τη ρητορική της παραβλέπει (ακούσια;) τα αίτια που γέννησαν ή μεγέθυναν το πρόβλημα και δεν προμηνύει τίποτε καλό για τα κύρια θύματα της εγκληματικής δράσης της ΧΑ, τους μετανάστες.

Κατά τα λοιπά, τις τελευταίες ημέρες πολλοί «πέφτουν από τα σύννεφα». Η έκπληξή τους μπορεί να δικαιολογηθεί αν ενημερώνονταν αποκλειστικά από το «Πρώτο Θέμα», τα τηλεοπτικά κανάλια και το «Αντινιούς». Μου θυμίζει άλλωστε, την αντίστοιχη «έκπληξη» μετά το προ διετίας σκάνδαλο των στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων (κι έχω κάποιο προαίσθημα ότι οι δύο αυτοί κόσμοι θα αποδειχθούν εν μέρει συγκοινωνούντα δοχεία).

Ά ναι, για να μην το ξεχάσω, θα μάθουμε άραγε κάτι για τους χρηματοδότες της ΧΑ;

[Facebook, 30 Σεπτεμβρίου 2013]

Αποδείξεις;

Για να μη μου παραπονιέστε ότι όλο γκρινιάζω… να πω κι εγώ ότι από χτες τα πράγματα πάνε καλύτερα στο σήριαλ των αβγών φαμπερζέ α λα γκρεκ. Όχι μόνο λόγω της διάταξης περί προσωρινής κράτησης του αρχηγού της ΧΑ, αλλά και λόγω των αποτελεσμάτων των ερευνών στα πιο χαμηλά πατώματα της ακροδεξιάς πυραμίδας. Δημιουργείται η εντύπωση ότι εάν συνεχιστεί απρόσκοπτα η διερεύνηση (και η εξάρθρωση των κυκλωμάτων παροχής προστασίας στη ΧΑ εντός της αστυνομίας) μέσα σε ένα μήνα το πολύ θα έρθουν στο φως τόσο ακλόνητα στοιχεία που κανείς δεν θα μπορεί να προβάλει αντιρρήσεις. Επιπλέον, τα αποτελέσματα των ερευνών καταδεικνύουν την (ας πούμε, ευγενικά) ασυνέπεια μεταξύ των διακηρύξεων των Ελλήνων νεοναζί (που τους κατέστησαν ελκυστικούς σε μέρος του εκλογικού σώματος) και των πράξεών τους.

Πατριώτης, σου λέει, ο ένας, θα μας έσωζε από τον πολιτικό και οικονομικό ζυγό των «Γερμανών και άλλων κατακτητών», αλλά αντί για κινέζικα βάζα και μπιμπλό στο σύνθετο μου είχε φόρα παρτίδα τα «συλλεκτικά» κράνη της Βέρμαχτ και των Βάφφεν Ες Ες, κι από δίπλα τα μπουκάλια με τον Ντούτσε (πλησιάζει κι η 28η Οκτωβρίου). Η άλλη ήταν αγανακτισμένη, αγνή κι άδολη κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα κι ήθελε να «ξεβρομίσει τη γειτονιά της από τους λαθρομετανάστες». Μόνο που στις ελεύθερες ώρες της ασκούσε, κατά πως φαίνεται, τις ευγενείς δραστηριότητες της λαθρεμπορίας, της παροχής προστασίας κατόπιν εκφοβισμού και του δουλεμπορίου. Κι είχε στη δούλεψή της στρατιές ολόκληρες μεταναστών από τους οποίους παρακρατούσε το μεγαλύτερο μέρος των εισπράξεών τους προκειμένου να τους αφήνει ήσυχους.

Ουσιαστικότερη απαξίωση της ΧΑ από το ξεγύμνωμα αυτό δεν μπορεί να υπάρξει. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να απομακρύνει από αυτήν και τον τελευταίο υποστηρικτή της.

[Υπό φυσιολογικές, λέω, γιατί μερικές φορές είναι μυστήρια η βούληση ενός λαού]

[Facebook, 3 Οκτωβρίου 2013]

Σκόρπιες σημειώσεις για την ΕΡΤ

Τεντυμποϊσμός;

«Επειδή η εγκληματική βλακεία δεν μπορεί να ονομάζεται ούτε ηγετική αποφασιστικότητα ούτε μεταρρύθμιση. Επειδή πολύ ακούγεται και γράφεται ο ισχυρισμός ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελούσε αναγκαία κίνηση που ανταποκρίνεται στη λογική, ενώ όσοι αντιδρούν σ’ αυτό είναι υποστηρικτές «ακραίων κομμάτων που αντιπροτείνουν μονάχα μια μελοδραματική αφήγηση»… λέω να υποβάλω μερικά απλά ερωτήματα. Πόσο ζημιώνεται το Ελληνικό Δημόσιο από την παύση λειτουργίας ενός κερδοφόρου φορέα (διότι άλλο πράγμα το είμαι καταρχήν αντίθετος στο ειδικό τέλος κι άλλο το καμώνομαι πως αυτό δεν υπάρχει); Πόσο ζημιώνεται το Ελληνικό Δημόσιο από την αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων της ΕΡΤ ΑΕ κι από τις αποζημιώσεις προς το απολυμένο προσωπικό της; Διαπραγματεύτηκε το Ελληνικό Δημόσιο, ως φυσικός διάδοχος της ΕΡΤ ΑΕ, τη μεταβίβαση των δικαιωμάτων αναμετάδοσης αθλητικών διοργανώσεων που κατείχε ο καταργηθείς φορέας; Καταβλήθηκε κάποιο αντίτιμο από τους ιδιωτικούς φορείς που μετέδωσαν ήδη κάποια τέτοια γεγονότα (όπως τον τρίτο τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών Ποδοσφαίρου); Ποια είναι ακριβώς η ζημία του Ελληνικού Δημοσίου στις περιπτώσεις αυτές (αντίτιμο που κατέβαλε η ΕΡΤ ΑΕ στις διοργανώτριες αρχές ή στους όποιους δικαιούχους, μη πραγματοποιηθέντα έσοδα από διαφημίσεις κ.λπ.);

Πέρα από την πολιτική και πολιτιστική ανάγκη ύπαρξης δημόσιας τηλεόρασης, πέρα από την αυτοτελή αξία της συγκεκριμένης δημόσιας υπηρεσίας, οι υπέρμαχοι της λογικής ζητούν και στοιχεία κι αριθμούς. Υπολογισμούς κόστους κάθε απόφασης. Τα υπόλοιπα επιχειρήματα υπέρ της κατάργησης δεν είναι παρά ιδεοληψίες και παραμύθια γραμμένα από ατάλαντο συγγραφέα.

Όταν σπάζεις αυγά πετώντας τα σε τοίχους και σε περαστικούς δεν φτιάχνεις ομελέτα. Η ταπεινή φιλοδοξία του μαγείρου δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ με τον τρόπο αυτό. Το μόνο που μένει είναι ο τεντυμποϊσμός.» [ανάρτηση στο Facebook, 16 Ιουνίου 2013]

 

Δημιουργική ερμηνεία δικαστικών αποφάσεων

«Είναι εντυπωσιακό το πώς η πολιτική ιδεολογία και η προσκόλληση σε ό,τι θεωρήθηκε επιθυμητό αποτέλεσμα οδηγούν ανθρώπους, μερικοί εκ των οποίων διαθέτουν πτυχίο νομικής, σε δραματική παρανάγνωση αποφάσεων δικαιοδοτικών οργάνων. Μυριάδες αυτόκλητων ειδικών γνωμοδότησαν επί της πολυαναμενόμενης προσωρινής διαταγής του Προέδρου του ΣτΕ με αποκλειστική πηγή πληροφοριών το ρεπορτάζ δημοσιογράφου. Χωρίς να έχουν δει την προσωρινή διαταγή, χωρίς να έχουν διαβάσει την αίτηση ακυρώσεως (αφού όλοι «προσφυγή» την έλεγαν) και τα αιτήματα για τη λήψη προσωρινών/ ασφαλιστικών μέτρων, χωρίς να ξέρουν ποια ακριβώς ήταν η προσβαλλόμενη πράξη (ή οι προσβαλλόμενες πράξεις) της διοίκησης, χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το άρθρο 52 του ΠΔ 18/1989, όπως έχει αντικαταστάθεί με τις διατάξεις του άρθρου 35 του νόμου 2721/1999 και να θυμηθούν τι ακριβώς κρίνεται σε τέτοιες διαδικασίες.

Διάβασα τόσες φορές ότι το «ΣτΕ αποφάνθηκε υπέρ της νομιμότητας και συνταγματικότητας» της ΠΝΠ και της επίμαχης ΚΥΑ (ή το αντίθετο). Όλα αυτά για μια προσωρινή διαταγή (που δεν είναι καν η απόφαση περί αναστολής εκτελέσεως της προσβαλλόμενης πράξης, την οποία εκδίδει η Επιτροπή της παρ. 2 του άρθρου 52). Μάλλον ξεχάσαμε τα νομικά μας αναμένοντας κρίση επί της ουσίας από προσωρινή διαταγή.

Άρα ή πολλά πεντάρια κι αντιγραφή είχε πέσει στο Διοικητικό ή πέρασαν τα χρόνια και θεωρούμε κι αμαρτία ν’ ανοίξουμε κανένα βιβλίο ή μας τυφλώνει η ιδεοληψία μας. Διαλέξτε!» [ανάρτηση στο Facebook, 17 Ιουνίου 2013]

 

Υποχρέωση

«Η διοίκηση έχει υποχρέωση να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής γεννά ευθύνη για κάθε αρμόδιο όργανο, όπως νόμος ορίζει.» (Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 95, παρ. 5)[ανάρτηση στο Facebook, 18 Ιουνίου 2013]

 

Διευκρινίσεις;

«Τα δικαστήρια (και δη τα ανώτατα) ΔΕΝ παρέχουν διευκρινίσεις επί των αποφάσεών τους. Ναι, καλοί μου φίλοι, το καταλάβατε… και οι «διευκρινίσεις» που δημοσιεύθηκαν σε ΜΜΕ το βράδυ της Δευτέρας ήταν πλαστές. Τώρα αν εγώ αν μιλήσω για γατάκια που το παίζουν νομικοί και αναλύουν αποφάσεις κατά το δοκούν θα είμαι εριστικός, έ; Δεν θα μιλήσω, λοιπόν… φαίνεται ότι αυτοί όταν δίκαζαν υπόθεση στην Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ έπαιρναν «επίσημες διευκρινίσεις».

Μη μιλάς για Ευρώπη όταν οι πρακτικές σου παραπέμπουν στη Νότια Βαλκανική του προπερασμένου αιώνα (και πιο παλιά).» [ανάρτηση στο Facebook, 19 Ιουνίου 2013]

Λίγο πιο πέρα απ’ την αρένα των εικονικών μονομαχιών

Τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία δεν χαρακτηρίζονται κατά κανόνα από κάποια μοναδικότητα. Ανάλογα φαινόμενα συναντούμε στις περισσότερες δυτικές χώρες. Κάποιοι, ωστόσο, έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι η κρίση αυτή είναι εσφαλμένη, τουλάχιστον εν μέρει. Γιατί τελικά υπάρχει μια ελληνική ιδιαιτερότητα κι έγκειται στον στρεβλό τρόπο με τον οποίο πολλοί αντιλαμβάνονται και σχολιάζουν την επικαιρότητα.

Αναφέρομαι (κι ας μην ήθελα καθόλου να σχολιάσω το θέμα αυτό) στη γνωστή υπόθεση της διπλής μαστεκτομής στην οποία υποβλήθηκε για προληπτικούς λόγους η Αντζελίνα Τζολί και, κυρίως, σε όσα γράφτηκαν σχετικά στη χώρα μας. Πώς είναι δυνατόν αυτό το θέμα να αντιμετωπισθεί ως ευκαιρία πολιτικής αντιπαράθεσης και ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών μεταξύ γραφιάδων και πιστών τους; Πώς καταφέραμε να το κάνουμε ζήτημα σύγκρουσης «μνημονιακών» κι «αντιμνημονιακών» ή αυτοπροσδιοριζόμενων ως «υπεύθυνων» πανέτοιμων να στηλιτεύσουν με βαρύ οπλισμό την «ανευθυνότητα» όσων έκαναν το λάθος να διατυπώσουν γνώμη διαφορετική από τη δική τους; Θα τρελαθούμε εντελώς, καθώς φαίνεται, ή μάλλον έχουμε ήδη τρελαθεί.

Η ηθοποιός άσκησε την ελευθερία της να διαθέτει το σώμα της όπως αυτή κρίνει. Πήρε μια απόφαση δύσκολη (να υποβληθεί σε μια σειρά επώδυνων ιατρικών πράξεων), κρίνοντας ότι ήταν η καλύτερη για την υγεία της. Της πρέπει σεβασμός. Ουδείς έχει δικαίωμα να της υποδείξει τι θα έπρεπε να κάνει. Και, ναι, η πρόσβαση στις υπηρεσίες ιατρικής περίθαλψης και, ακόμη περισσότερο, σε υπηρεσίες που συνδέονται άμεσα με τα πλέον πρόσφατα επιτεύγματα της έρευνας είναι εν πολλοίς και ταξική υπόθεση. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν πρόσβαση σ’ αυτές. Όμως, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αναδειχθεί αυτός ο ταξικός χαρακτήρας. Δεν μου φαίνεται πρέπον τώρα, ειδικά με αυτόν τον τρόπο, πώς να το κάνουμε… Από την άλλη, οι διθύραμβοι περί «ηρωίδας» είναι υπερβολικοί. Μια προσωπική απόφαση επί ζητήματος υγείας, η οποία λαμβάνεται με γνώμονα το συμφέρον του ατόμου και της οικογένειάς του, δεν αποτελεί «ηρωισμό», τουλάχιστον όχι όπως τον αντιλαμβάνονται ορισμένοι. Με άλλα λόγια, πάλι χάσαμε την ουσία της υπόθεσης.

Η ιστορία αυτή φέρνει στην επιφάνεια δύο ζητήματα.

Το πρώτο αφορά την δέουσα ιατρικώς αντιμετώπιση της γενετικής προδιάθεσης για σοβαρά νοσήματα. Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει; Πόσο μπορεί να προβληθεί μια μέθοδος αντιμετώπισης ως η βέλτιστη εν γένει, όταν η κάθε περίπτωση έχει τη μοναδικότητά της και οι όποιες κατηγοριοποιήσεις είναι εξαιρετικά περίπλοκες για να αποτελέσουν θέμα συζήτησης σε κοινωνία και ΜΜΕ; Το βέβαιο είναι ότι η απόφαση της Αμερικανίδας ηθοποιού καταδεικνύει μια σοβαρή διαφοροποίηση σε επιστημονικό και κοινωνικό επίπεδο μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Στις ΗΠΑ ιατρική και κοινωνία φαίνεται να προτιμούν τις πιο επιθετικές λύσεις, ακόμη κι αν δεν έχει αποδειχθεί η ορθότητά τους. Θυμάμαι πρόσφατη απόφαση ατόμου το οποίο, μαθαίνοντας ότι έχει αυξημένη προδιάθεση να αναπτύξει καρκίνο στο πάγκρεας, προτίμησε να το αφαιρέσει, ζώντας το υπόλοιπο της ζωής του ως διαβητικό. Αντιθέτως, η ιατρική κοινότητα στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά επιφυλακτική σε σχέση με τις επιθετικές αμερικανικές λύσεις.

«Πρόκειται για χαρακτηριστικά αμερικανική αντίδραση την οποία θεωρώ υπερβολική. Στην Ευρώπη δεν υιοθετούμε την ίδια ακριβώς προσέγγιση. Πρόκειται για ακραία περίπτωση άσκησης προληπτικής ιατρικής που δεν τελεί σε σχέση αναλογικότητας με τον κίνδυνο εμφάνισης του νοσήματος» (Μαρί-Πωλ Προστ-Χάινις, διευθύντρια του Αντικαρκινικού Ιδρύματος Λουξεμβούργου και προφανώς όχι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΜΕ).

Διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά και σίγουρα δεν έχουν σχέση ούτε με ηρωίδες ούτε με εκπροσώπους της ανάλγητης πλουτοκρατίας. Η εύλογη απορία είναι η εξής: είναι σωστό μια διασημότητα να προβάλλει ως ενδεδειγμένη μια ιατρική πράξη αμφισβητούμενης επιστημονικά σκοπιμότητας;

Το δεύτερο ζήτημα είναι ταυτόχρονα νομικό και κοινωνικό. Ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ εκκρεμεί διαφορά σχετική με τη δυνατότητα εταιριών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ιατρικής έρευνας να κατοχυρώνουν ανθρώπινο γενετικό υλικό και τα αποτελέσματα των σχετικών ερευνών με διπλώματα ευρεσιτεχνίας (υπόθεση AssociationforMolecularPathology κατά MyriadGenetics)! Είναι σαφές ότι το ενδεχόμενο νομικής προστασίας και παροχής δικαιωμάτων που απορρέουν από διπλώματα ευρεσιτεχνίας θα καταστήσει τα τεστ γενετικής προδιάθεσης τόσο ακριβά που η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν θα έχει καμιά ελπίδα πρόσβασης σ’ αυτά. Να ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα που μπορούν να επηρεάσουν με τον πιο καθοριστικό τρόπο τη ζωή πολλών ανθρώπων. Κι οι απαντήσεις στα διλήμματα (προστασία νόμιμων και θεμιτών εμπορικών δικαιωμάτων ή προστασία της υγείας και με ποιους όρους) δεν είναι καθόλου απλές. Πώς θα σταθμισθούν δύο έννομα αγαθά με τον πιο δίκαιο τρόπο στο πλαίσιο κοινωνιών με συγκεκριμένες δομές και αντιλήψεις;

Αυτός είναι ο προβληματισμός που η υπόθεση της Αντζελίνας Τζολί θα μπορούσε να αναδείξει και στη χώρα μας. Αντ’ αυτού προτιμήσαμε, ως συνήθως, να επιδοθούμε σε ανταλλαγές υποτιμητικών χαρακτηρισμών, αφορισμούς και δηλώσεις με στόχο τον εντυπωσιασμό. Ας περιοριστούμε λοιπόν στον χαβαλέ του ποιος τα λέει καλύτερα και πιο υπεύθυνα κι ας απολαύσουμε λογοτέχνες, δημοσιογράφους κι άλλους πολλούς στις εικονικές αρένες των μονομαχιών τους (που όλο και περισσότερο θυμίζουν τους θρυλικούς σικέ αγώνες κατς που διεξάγονταν παλαιότερα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας).

[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 17 Μαΐου 2013]

Δημοσιογραφική ακρίβεια…

Στο «Βήμα της Κυριακής» ο γνωστός δημοσιογράφος Γ. Πρετεντέρης βάλλει με ιδιαίτερη σφοδρότητα κατά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την οποία κατηγορεί ότι ανάγκασε την Ελληνική Κυβέρνηση να θεσπίσει νομοθετική ρύθμιση (περιλαμβανόμενη στον περίφημο νόμο για το «Μνημόνιο ΙΙΙ») με την οποία επιβάλλεται ενιαίο εισιτήριο εισόδου… στα καζίνα που βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια.

Διαβάστε το άρθρο. Μετά κάντε κλικ στην ηλεκτρονική επιστολή με την οποία η ΓΔ Ανταγωνισμού της Επιτροπής έθεσε το θέμα υπόψη του εκπροσώπου του θεσμικού οργάνου στην Τρόικα (φωτογραφία δεξιά).

Καταρχάς, τι μας λέει ο δημοσιογράφος;

«Ποιους άραγε ενδιαφέρει η τιμή των εισιτηρίων των καζίνων; Υποθέτω τους τζογαδόρους. Σίγουρα τους καζινάδες. Και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον…
Αν διαφωνούν οι καζινάδες μεταξύ τους για τα εισιτήρια τι μπορούν να κάνουν; Προφανώς να προσφύγουν στα δικαστήρια. Είναι μια επιχειρηματική διαμάχη, δεν βλέπω ποιον άλλον αφορά, ούτε πώς μπορεί να λυθεί διαφορετικά. Σωστά; Λάθος! Στις 30 Οκτωβρίου 2012 η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ένας χαμηλόβαθμος υπάλληλός της, δηλαδή…) στέλνει μέιλ στο τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας στην Αθήνα… Εντάξει, θα μου πείτε, κάποιος λάλησε στις Βρυξέλες. ‘Η ας πούμε ότι ο άνθρωπος έχει δίκιο και τον τρέχουν από τον Αννα στον Καϊάφα. ‘Η απλώς τα άρπαξε από κάποιους. Και σιγά το θέμα, δηλαδή. Σωστό αλλά περιμένετε τη συνέχεια.
Διότι οι ενέργειες που περιγράφονται στο μέιλ και ζητούνται από την ελληνική κυβέρνηση (σωστές ή λάθος, δεν είναι αυτό το θέμα μου…) χαρακτηρίζονται από το ίδιο μέιλ ως «prior actions – PA» για τη συμφωνία στο Eurogroup και την εκταμίευση της δόσης.
Μάλιστα. Τα εισιτήρια των καζίνων!… Η ιστορία είναι καταπληκτική. Διότι εδώ έχουμε ένα ασήμαντο θέμα από τη σκοπιά της οικονομικής κρίσης και μια επιχειρηματική διαμάχη, της οποίας το περιεχόμενο αγνοώ και δεν με ενδιαφέρει. Κυρίως όμως έχουμε την παρέμβαση της τρόικας σε μια επιχειρηματική διαμάχη. Η οποία για να καταστεί αποτελεσματική ενδύεται την πανοπλία τής «προαπαιτούμενης ενέργειας» και επιβάλλεται στην ελληνική κυβέρνηση….».

Ωραία, θα μου πείτε. Διαβάζοντας μόνο το άρθρο είστε κι εσείς έτοιμοι να επικροτήσετε τους ανθρώπους του ΔΟΛ που έχουν βγάλει τα γιαταγάνια κι είναι έτοιμοι να ελευθερώσουν την πατρίδα μας απ’ τον τροϊκανό ζυγό! Για να δούμε, όμως, και τι δεν μας λέει το άρθρο.

1. Δεν πρόκειται ακριβώς για διαμάχη μεταξύ επιχειρηματιών, όχι πλέον τουλάχιστον. Ο υποψιασμένος αναγνώστης της ηλεκτρονικής επιστολής θα αντιληφθεί αμέσως ότι πρόκειται για μια υπόθεση κρατικών ενισχύσεων, η οποία, κατά το δίκαιο της ΕΕ, ενέχει τον κίνδυνο να νοθεύσει τον ανταγωνισμό. Η απόφαση στην οποία αναφέρεται η ΓΔ Ανταγωνισμού είναι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 24ης Μαΐου 2011, Ε (2011) 3504 τελικό, σχετικά με τη κρατική ενίσχυση σε ορισμένα ελληνικά καζίνα αριθ. C 16/2010 (πρώην ΝΝ 22/2010, πρώην CP 318/2009). Σε ορισμένα καζίνα δεν υπήρχε εισιτήριο εισόδου, σε αντίθεση με άλλα. Αυτό κρίθηκε ως κρατική ενίσχυση, διότι στο εισιτήριο ενσωματώνεται έμμεσος φόρος υπέρ του Δημοσίου. Άρα, κατά την Επιτροπή, υπήρχε νόθευση του ανταγωνισμού, καθώς παρεχόταν πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις που μπορούσαν να λειτουργούν καζίνο χωρίς να είναι υποχρεωμένες να έχουν εισιτήριο εισόδου.

2. Για την ιστορία, να επισημάνουμε ότι κατά της απόφασης αυτής προσέφυγαν ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ τόσο η Ελληνική Δημοκρατία (υπόθεση Τ-425/11), όσο και η Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε. (υπόθεση Τ-419/11, ). Και οι δύο υποθέσεις εκκρεμούν ενώπιον του εν λόγω δικαιοδοτικού οργάνου της Ένωσης.

Συμπεράσματα:

1. Ο γνωστός δημοσιογράφος επιδεικνύει την ίδια άγνοια (στα όρια αδιαφορίας και περιφρόνησης) για τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου της ΕΕ, όπως και τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη (τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, όταν έκαναν κήρυγμα για το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων» δεν μιλούσαν φυσικά για ιδιωτικές διαφορές). Αφήνω ασχολίαστη την προπέτεια περί «χαμηλόμισθου υπαλλήλου» (τα ίδια μας έλεγαν υπουργάρες το 2004 όταν η ανοησία του νομοσχεδίου περί βασικού μετόχου χαρακτηριζόταν από γενικούς διευθυντές της Επιτροπής ως προδήλως αντίθετη προς το κοινοτικό δίκαιο). Ή, μάλλον, λέω ότι είναι ενδεικτική της περιφρόνησης των ελληνικών «ελίτ» και προς τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και προς τους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους, ακόμη και τους ανώτατους. Αλλά βλέπω ότι αγνοούνται τα πιο βασικά για το ενωσιακό δίκαιο, καθώς και το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ιδιωτική διαμάχη μια αντιδικία μεταξύ κράτους μέλους και θεσμικού οργάνου. Και, καλά, δεν ήξερες… Δεν ρώταγες περί τίνος πρόκειται;

2. Έχει, όμως, εντελώς άδικο στο διά ταύτα του ο δημοσιογράφος; Όχι, αλλά το στηρίζει σε εσφαλμένη αιτιολόγηση κι έτσι τα χάνει όλα. Διότι εν προκειμένω έχουμε με μια πρακτική της Επιτροπής κομμάτι αθέμιτη: δηλαδή, από την ώρα που συστάθηκε η Τρόϊκα, η Επιτροπή προσπαθεί να «επιλύσει» μέσω των μνημονίων όλες τις ένδικες διαφορές της με την Ελληνική Δημοκρατία. Αφού η υπόθεση εκκρεμεί ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου γιατί δεν περιμένουμε να κριθεί δικαστικά, όπως πρέπει, στο πλαίσιο λειτουργίας της Ένωσης και της έννομης τάξης της; Μα, διότι επικρατεί η λογική της θέσης ισχύος: τώρα που τους βρήκαμε στην ανάγκη ας τους επιβάλουμε τις απόψεις μας σε όποια διαφορά έχουμε. Unfair, φυσικά. Αλλά ποιος θα μιλήσει; Οι Έλληνες πολιτικοί που αγνοούν τα πάντα και είναι ανίκανοι να διεκδικήσουν και να διαπραγματευθούν. Η ειδική νομική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών με αρμοδιότητα για θέματα της ΕΕ είχε βέβαια ενημερώσει εγκαίρως την κυβέρνηση για την πρακτική της Επιτροπής. Εις μάτην…

3. Οπότε, φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα. Όταν αγνοείς σχεδόν τα πάντα και αδιαφορείς για την Ένωση στην οποία συμμετέχεις, όταν αδυνατείς να εντοπίσεις τα σημεία στα οποία πρέπει να διεκδικήσεις το δίκιο σου, τότε απλώς υπομένεις κι αποδέχεσαι… Και κατηγορείς τους άλλους για τα κακά της μοίρας σου. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Εσύ, ούτε το δίκιο σου γνώριζες, ούτε κι έδωσες κανένα αγώνα για να το υπερασπίσεις. Και να πεις ότι δεν μπορούσες, πάει καλά… Μόνο που ποτέ δεν ήταν έτσι. Εσύ δεν βγήκες στο γήπεδο να παίξεις μπάλα. 😉

[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 3 Δεκεμβρίου 2012,

Χάριν πληρότητος και νομικής ακρίβειας, πρέπει να προσθέσω και το σχόλιο που έγραψε εκλεκτός φίλος. Το παραθέτω αυτολεξεί:

«Η απόφαση της Επιτροπής είναι άμεσα εκτελεστή, ανεξαρτήτως αν έχει γίνει προσφυγή στο ΓΔΕΕ (όπως έγινε εδώ). Αν ήθελε να μην την εφαρμόσει η Ελλάδα, έπρεπε να ζητήσει με ασφαλιστικά μέτρα (ρεφερέ που λένε και στο χωριό μας), να ζητήσει αναστολή εκτελέσεως και, μόνον αν της δινόταν, να μην εφαρμόσει. Δεν κάνει καμιά κατάχρηση η Επιτροπή προσπαθώντας (έστω και μέσω πίεσης τρόικας) να υποχρεώσει την Ελλάδα να κάνει αυτό που, ούτως ή άλλως, θα έπρεπε ήδη από το 2011 να κάνει (αφού επέλεξε να μη ζητήσει αναστολή εκτέλεσης). Το Μνημόνιο είναι γεμάτο από τέτοια «προαπαιτούμενα» τα οποία, ανεξαρτήτως πτώχευσης, δανείων κλπ. θα έπρεπε προ πολλού να τα είχαμε κάνει. Συμφωνώ ότι αυτά δεν είναι η «καρδιά» του μνημονίου (καρδιά του είναι η δημοσιονομική λιτότητα), αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι αθέμιτο να περιληφθούν και αυτά τα οποία -επαναλαμβάνω- η Ελλάδα ήταν και είναι υποχρεωμένη, με ή χωρίς μνημόνιο, να τα εφαρμόσει, εκτός βέβαια αν θέλει να φύγει από την ΕΕ οπότε δεν θα έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι της να τής λέει τι και πώς. Όποιος υποστηρίζει την τελευταία λύση, καλώς γκρινιάζει για τους «εκβιασμούς» των εταίρων και της τρόικας. Αλλά όποιος δεν την υποστηρίζει αλλά θέλει να λέγεται Ευρωπαϊστής, οφείλει να παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού: Συμμετέχουμε στη λήψη αποφάσεων, ασκούμε όλα τα δικαιώματα που έχουμε π.χ. να πάμε στο δικαστήριο αν νομίζουμε ότι έχει γίνει λάθος, αλλά όταν μας βαρύνει μία υποχρέωση, κάνουμε ότι μπορούμε για να την εκπληρώσουμε. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Όταν όμως κοτζάμ προβεβλημένος δημοσιογράφος Πρετεντέρης δεν τους ξέρει, τι περιμένεις… ».]

«Δημιουργική» αρθρογραφία και αλλοίωση νοήματος

Στη σημερινή Καθημερινή, δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Σαν να μην πέρασε μια μέρα», στο οποίο ο συγγραφέας παραθέτει (άνευ ουδεμίας παραπομπής) επιστολή (την οποία του έστειλε με ηλεκτρονική επιστολή φίλος του) Αμερικανού απεσταλμένου στην Ελλάδα το μακρινό 1947. Στόχος είναι να αποδειχθεί η διαχρονικότητα της ελληνικής παθογένειας και δη αυτής της δημόσιας διοίκησης. Το κείμενο στην Κ παρατίθεται ως εξής: «Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη. Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός εντελώς συγκεχυμένου συστήματος επιδομάτων, χάρη στα οποία μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερα από τον βασικό μισθό τους. Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε δει διοικητική δομή που να είναι τόσο απαράδεκτη. Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βασιστεί κάνεις στο ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας ακόμη και τις πιο απλές λειτουργίες μίας κυβέρνησης – την είσπραξη των φόρων, την εφαρμογή οικονομικών κανόνων, την επισκευή δρόμων. Συνεπώς η δραστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης αποτελεί συνθήκη εκ των ουκ άνευ για την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου αποτελέσματος στην Ελλάδα». Το συμπέρασμα του αναγνώστη είναι βέβαια ότι ο προβληματικός χαρακτήρας της ελληνικής δημόσιας διοίκησης οφείλεται στα «κουρέλια» δημοσίους υπαλλήλους και τα επιδόματα που κάνουν παχυλούς τους μισθούς τους. Όμως…

Όμως, σήμερα με το Διαδίκτυο είναι εύκολο να βρεθεί το πρωτότυπο κείμενο του Πωλ Πόρτερ «Wanted: A Miracle in Greece«.

Διαβάζοντάς το, διαπιστώνουμε ότι στο ελληνικό δημοσίευμα υπάρχει δημιουργική κοπτορραπτική που αλλοιώνει σαφώς το κείμενο του Αμερικανού νομικού και διπλωμάτη:

«The civil service is overexpanded, underpaid and demoralized. The low salaries have been augmented by a completely baffing system of extra allowances by which a few civil servants probably get as much as four times their base pay.

At the same time the bulk of them do not get a living wage. Many of them are forced to supplement their government pay by taking outside jobs. Imagine the effects in Washington if officials in government departments worked part-time for local lawyers or lobbyists or industrialists…

The result is complete disorganization. I have never seen an administrative structure which, for sheer incompetence and ineffectiveness, was so appaling. The civil service simply cannot be relied upon to carry out the simplest function of government – the collection of taxes, the enforcement of economic regulations, the repairing of roads.

Thus the drastic reform of the civil service is an indispensable condition to getting anything else done in Greece…».

1. few στο παρόν συγκείμενο δεν είναι απλώς μερικοί, είναι λίγοι. Ο προσδιορισμός έρχεται σε αντιδιαστολή με το bulk της μεγάλης πλειοψηφίας των άτυχων κακοπληρωμένων ΔΥ (που δεν τυγχάνουν παχυλών επιδομάτων).

2. Η διαπίστωση περί «απαράδεκτης διοικητικής δομής» (προχειρότατη μετάφραση και πάλι) υπάρχει στο κείμενο στη… μεθεπόμενη παράγραφο κι όχι αμέσως μετά τα περί επιδομάτων. Ο έχων στοιχειώδη υπευθυνότητα, ακόμη κι αν θέλει οπωσδήποτε να στηρίξει ένα αμφισβητούμενο συμπέρασμα απαλείφοντας τμήμα του κειμένου, οφείλει να βάλει τα άμοιρα τα αποσιωπητικά. Ειδάλλως έχει νοθεύσει το πρωτότυπο και αλλοιώσει το νόημά του.

Την πρόχειρη κι ελλιπή μετάφραση την προσπερνάω. Ως αναγνώστης, όμως, απαιτώ περισσότερη υπευθυνότητα και ακρίβεια από τον συντάκτη και την αρχισυνταξία. Ά, ναι… και παραπομπές.
[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 18 Νοεμβρίου 2012]

Λίστα «Λαγκάρντ»

Διατρέχοντας τον κίνδυνο να μη γίνω καθόλου αρεστός, αλλά έχοντας το θάρρος να πω τη γνώμη μου, θα τονίσω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τρελαινόμαστε. Τι είναι τελικά αυτή η περιβόητη «λίστα» που δημοσιεύθηκε χτες; Είναι απλώς ένας κατάλογος φυσικών και νομικών προσώπων τα οποία (τα πρώτα) έχουν ελληνική ή και ελληνική ιθαγένεια ή (τα δεύτερα) εδρεύουν στην Ελλάδα και διατηρούσαν ή εξακολουθούν να διατηρούν (μιλάμε για χρονικό διάστημα περίπου εικοσαετίας) τραπεζικό λογαριασμό σε μια ελβετική τράπεζα. Για την ακρίβεια σε μία μόνον από τις εκατοντάδες ελβετικές τράπεζες της οποίας η μητρική τυγχάνει να εδρεύει στο Λονδίνο και να έχει το κύριο κέντρο δραστηριοτήτων της στο Χονγκ Κονγκ. Ο κατάλογος αυτός ενδέχεται να παρουσιάζει ενδιαφέρον αποκλειστικά και μόνο για τις φορολογικές αρχές ενός (σοβαρού) κράτους, εφόσον συνοδεύεται από ακριβή στοιχεία για την κίνηση των λογαριασμών. Το σοβαρό κράτος θα μπορούσε να διακριβώσει αν τα ποσά αυτά προέρχονταν από έσοδα φορολογητέα στην Ελλάδα και, σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, αν τα εν λόγω έσοδα είχαν δηλωθεί ή όχι για φορολογικούς σκοπούς, οπότε και θα εντόπιζε περιπτώσεις ενδεχόμενης φοροδιαφυγής. Για τον απλό υπεύθυνο πολίτη, ο κατάλογος δεν πρέπει να σημαίνει τίποτε! Δεν είναι παρά ένα… τετρασέλιδο κοσμικής κίνησης του Ζάχου Χατζηφωτίου με αρκετούς παρείσακτους. Προσφέρεται μόνο για κουτσομπολιά ή για κανιβαλισμό από τον όχλο. Συνεπώς, θεωρώ ότι η δημοσίευσή του από τον καλό δημοσιογράφο αποτελεί φάουλ και μάλιστα αντιαθλητικό, κατά μείζονα λόγο όταν συνοδεύεται από δακρύβρεχτες επισημάνσεις περί «προσφοράς στον Έλληνα άνεργο κι άστεγολίστα». Τούτου ειπωθέντος, η πρεμούρα των αρχών να συλλάβουν το Βαξεβάνη με λυπεί επίσης, ιδίως όταν εξαντλούν την επιείκειά τους στον κάθε Κασιδιάρη.

Έτσι κι αλλιώς, το σημαντικό είναι ότι για ακόμη μια φορά αντί η δημόσια συζήτηση να εστιασθεί στην ουσία των πραγμάτων, απορροφήθηκε από τα επιφαινομένα.

[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 28 Οκτωβρίου 2012]

Στραβομάρα βρε παιδιά;

Όπως γνωρίζετε, τα υποκοριστικά των ρώσικων ανδρικών ονομάτων ακούγονται λίγο περίεργα στους ομιλητές αρκετών ευρωπαϊκών γλωσσών, καθώς λήγουν σε -α. Έτσι ο Αλέξανδρος γίνεται Σάσα, ο Αλέξιος Αλιόσα, ο Κώστας Κώστια κι ο Πέτρος Πέτια. Ωραία όλα αυτά, θα μου πείτε, αλλά πού το πας;

Στη μαγευτική χερσόνησο Ταϊμύρ της Σιβηρίας, κοντά στις εκβολές του Γενισέι, ένα εντεκάχρονο αγόρι ανακαλύπτει τυχαία στο αιώνια παγωμένο έδαφος το καλοδιατηρημένο πτώμα ενός (νεαρού κατά τον χρόνο θανάτου του) μαμούθ. Το εύρημα είναι συγκλονιστικού ενδιαφέροντος. Οι επιστήμονες που το μελετούν αποφασίζουν να δώσουν στο μαμούθ το όνομα του μικρού που το ανακάλυψε: Ζένια (υποκοριστικό του Евгений = Ευγένιος).

Την είδηση αποφασίζει να μας τη μεταφέρει και το Το Βήμα. Όμως, τα καθ’ ημάς ΜΜΕ έχουν ως μότο τη φράση «αρετή μου η προσοχή κι η επιμέλεια». Πατώντας τη γνωστή μπανανόφλουδα, ο τιτλατζής (κι αυτός που επιμελείται τις λεζάντες στις φωτό) μας λένε «Η Ζένια»! Μα, καλοί μου άνθρωποι, το ίδιο το άρθρο όπως εσείς στο Βήμα το μεταφράσατε και το συνοψίσατε δεν σας λέει ότι στο μαμούθ δόθηκε το υποκοριστικό του αγοριού που το ανακάλυψε; Γιατί το μαμούθ μου το κάνατε δεσποινίδα; Αν ήταν όντως θηλυκό το κακότυχο μαμούθ δεν θα ήταν παράξενο να το ονόμαζαν «Μπάμπη»;

Και φυσικά, το μαμούθ ήταν αρσενικό. Επ’ αυτού ουδεμία αμφιβολία. Διότι όπως δηλώνουν και οι επιστήμονες για το εύρημα:
«Le flanc gauche a pourri, mais le droit a gardé sa peau. Les organes de l’abdomen se sont complètement décomposés, mais son organe sexuel d’un mètre de long est intact, d’où l’on peut aisément conclure que c’était un mâle».

Στραβομάρα, ρε παιδιά; Ένα ολόκληρο μέτρο και δεν το προσέξατε; 🙂 🙂 🙂
[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 5 Οκτωβρίου 2012]