Τορτουγέρο 6

Στο νοτιοανατολικό άκρο της μεξικανικής Πολιτείας Ταμπάσκο βρίσκεται η τοποθεσία (με το μάλλον αστείο όνομα) Τορτουγέρο. Εκεί σώζονται τα ερείπια ενός ελάσσονος σημασίας αστικού κέντρου των Μάγια, του οποίου αγνοούμε το ιθαγενές όνομα και εικάζουμε ότι ήταν υποτελές του (κατά πολύ σημαντικότερου) Παλένκε. Στο υπ’ αριθμ. 6 μνημείο του Τορτουγέρο υπάρχει η επιγραφή την οποία διάφοροι ερμήνευσαν (με απίστευτη ελευθεριότητα) ως προβλέπουσα… το τέλος του κόσμου! Στην πραγματικότητα, η επιγραφή μνημονεύει μια ημερομηνία, η οποία εικάζεται ότι είναι η δική μας 21η Δεκεμβρίου 2012, ως αυτήν κατά την οποία θα ολοκληρωθεί ένα Μπακτούν (δηλαδή ένας κύκλος περίπου 400 χρόνων) για να αντικατασταθεί από το επόμενο. Σύμφωνα με ορισμένους, το Μπακτούν αυτό θα είναι το δέκατο τρίτο (και άρα το καταληκτικό) ενός μεγάλου κύκλου που άρχισε το δικό μας 3144 π.Χ., έτος που αποτελεί την αφετηρία χρονολόγησης για τους Μάγια. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε κατακλυσμούς και βιβλικές καταστροφές και η κυκλική αντίληψη περί χρόνου που χαρακτήριζε τους μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς δεν επιτρέπει ερμηνείες άλλες από αυτήν της νέας εποχής που θα είναι πανομοιότυπη της προηγούμενης. Τώρα πώς από μια επιγραφή (από τις χιλιάδες που σώζονται) με μια ξερή αναφορά σε ημερομηνία φτάσαμε στους ισχυρισμούς περί προφητείας των Μάγια, είναι μια άλλη ιστορία… Αυτή της μεγάλης φαντασίας και της ευπιστίας του ανθρώπου της εποχής μας. Ναι, αυτού του μοντέρνου σούπερ ντούπερ πλάσματος που στηρίζεται τάχα μου μόνο στη λογική… 😉

Μερικές επισημάνσεις:

– ο δυτικός άνθρωπος όχι μόνο υποδούλωσε ό,τι απέμενε από τον πολιτισμό των Μάγια (γιατί, αντιθέτως προς ό,τι υπονοεί ο Γκίμπσον στο «Αποκαλύπτω» τα αστικά κέντρα των Μάγια είχαν εγκαταλειφθεί αιώνες πριν την ισπανική κατάκτηση), αλλά τους φορτώνει και τη δεισιδαιμονία του.

– Τι σόι λογική είναι αυτή που δέχεται ότι το τέλος του κόσμου θα μπορούσε να το έχει «προφητέψει», χίλια και βάλε χρόνια πιο νωρίς, ο ιερέας (ή… ο γλύπτης) ενός ασήμαντου οικισμού κάποιου προκολομβιανού πολιτισμού;

– Όπως έλεγε και κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος, κάπου στον Έκο θα το έχω διαβάσει, αλλά ούτε κι εκείνος έδινε παραπομπή), το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να πιστεύουν στον θεό δεν σημαίνει ότι έχουν απελευθερωθεί, αλλά απλώς ότι είναι έτοιμοι να πιστέψουν σε οτιδήποτε.

– Εσείς που πιστεύετε στην προφητεία, μη χαλαρώσετε έτσι κι ο κόσμος δεν καταστραφεί αύριο. 🙂 Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η «σωστή» ημερομηνία είναι η 23η Δεκεμβρίου. Άσε που ο υπολογισμός είναι δύσκολος (οι Μάγια είχαν ταυτόχρονα δύο ημερολόγια, σεληνιακό και ηλιακό, τα χρόνια τους δεν συνέπιπταν φυσικά με τα δικά μας κ.ο.κ.), το λάθος εύκολο, οπότε η ημερομηνία μπορεί να είναι κάποιες μέρες, εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια μετά!

– Εσείς καλοί μου άνθρωποι που παίρνετε στα σοβαρά ή στα χαριτωμένα τα περί τέλους του κόσμου, μη σας ξανακούσω να μου κατηγορείτε τον Μεσαίωνα για σκοταδισμό, διότι τέτοια μασκαριλίκια σαν τα δικά μας δεν είχε. 😉 Ναι, σε σας το λέω, τους κατ’ επίφαση «Διαφωτιστές» που ούτε καν τον Διαφωτισμό γνωρίζετε πραγματικά και σε σας τους εξίσου θεολογικά οπαδούς της «Αναγέννησης» που αγνοείτε τη λατρεία της εποχής για τον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, μάλλον γιατί ποτέ δεν διαβάσατε Φιτσίνο ή Παράκελσο. 🙂

[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 20 Δεκεμβρίου 2012]

Η Κολομβία της Μεσογείου

Θα θέλατε να είναι συμπατριώτες μας ο Κάρλος Βαλντερράμα, ο Ρανταμέλ Φαλκάο και η Σακίρα; Να προσθέσετε στη συλλογή ένα ακόμη Νομπέλ λογοτεχνίας που να ακούει στο όνομα του Γκαρσία Μάρκες; Έ, από μιαν άποψη, το όνειρο αυτό βρίσκεται κοντά στην πραγματοποίησή του. Στην τελευταία έκθεση της ΜΚΟ «Διεθνής Διαφάνεια«, η χώρα μας καταλαμβάνει τη ζηλευτή 94η θέση παρέα με την Κολομβία (και μερικές χώρες ακόμη). Σε ελεύθερη πτώση σε σχέση με το πρόσφατο (και βέβαια όχι ζηλευτό) παρελθόν, η Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων είναι η χώρα της ΕΕ με τη χειρότερη κατάταξη, 19 ολόκληρες θέσεις κάτω από τη Βουλγαρία.

Και τώρα θυμηθείτε τι ακούγατε. Ότι η κρίση και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα οδηγήσουν τη χώρα μας στον δρόμο της αρετής. Ότι τώρα που στέρεψαν τα λεφτά, η διαφθορά θα εξαφανιστεί. Κι άλλα πολλά. Κανονικά θα έπρεπε να γελάμε με την αφέλεια των απόψεων αυτών, αν η πραγματικότητα δεν μας έκανε να κλαίμε. Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν προϋπήρχε μόνον της κρίσης… προϋπήρχε και της όποιας οικονομικής ευμάρειας. Η συνέχιση της διαφθοράς είναι απολύτως λογική όταν τον πλούτο της χώρας τον νέμονται οι ίδιες ελίτ που διοικούν ή ασκούν επιχειρηματικές δραστηριότητες με νοοτροπία βαλκάνιων κοτζαμπάσηδων. Η συρρίκνωση της πίτας όχι μόνο δεν μειώνει τη διαφθορά, αλλά την εκτοξεύει. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι σε συνθήκες κρίσης η διαφθορά έχει τη φυσική τάση να αυξάνεται. Και οι πελατειακές σχέσεις γίνονται πιο σημαντικές όταν εξασφαλίζουν σε κάποιον το ψωμί χάρη στο οποίο δεν θα πεινάσει, παρά όταν είναι απλώς το μέσο απόκτησης του τελευταίου μοντέλου i-phone.

Η εξάλειψη της διαφθοράς δεν εξαρτάται ποτέ από τα οικονομικά μεγέθη. Προϋποθέτει επανακαθορισμό των σχέσεων εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων και μια διαφορετική κοινωνία. Πράγματα δύσκολα για να γίνουν με αυτόματο πιλότο…

[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 8 Δεκεμβρίου 2012]

Δημοσιογραφική ακρίβεια…

Στο «Βήμα της Κυριακής» ο γνωστός δημοσιογράφος Γ. Πρετεντέρης βάλλει με ιδιαίτερη σφοδρότητα κατά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την οποία κατηγορεί ότι ανάγκασε την Ελληνική Κυβέρνηση να θεσπίσει νομοθετική ρύθμιση (περιλαμβανόμενη στον περίφημο νόμο για το «Μνημόνιο ΙΙΙ») με την οποία επιβάλλεται ενιαίο εισιτήριο εισόδου… στα καζίνα που βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια.

Διαβάστε το άρθρο. Μετά κάντε κλικ στην ηλεκτρονική επιστολή με την οποία η ΓΔ Ανταγωνισμού της Επιτροπής έθεσε το θέμα υπόψη του εκπροσώπου του θεσμικού οργάνου στην Τρόικα (φωτογραφία δεξιά).

Καταρχάς, τι μας λέει ο δημοσιογράφος;

«Ποιους άραγε ενδιαφέρει η τιμή των εισιτηρίων των καζίνων; Υποθέτω τους τζογαδόρους. Σίγουρα τους καζινάδες. Και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον…
Αν διαφωνούν οι καζινάδες μεταξύ τους για τα εισιτήρια τι μπορούν να κάνουν; Προφανώς να προσφύγουν στα δικαστήρια. Είναι μια επιχειρηματική διαμάχη, δεν βλέπω ποιον άλλον αφορά, ούτε πώς μπορεί να λυθεί διαφορετικά. Σωστά; Λάθος! Στις 30 Οκτωβρίου 2012 η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ένας χαμηλόβαθμος υπάλληλός της, δηλαδή…) στέλνει μέιλ στο τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας στην Αθήνα… Εντάξει, θα μου πείτε, κάποιος λάλησε στις Βρυξέλες. ‘Η ας πούμε ότι ο άνθρωπος έχει δίκιο και τον τρέχουν από τον Αννα στον Καϊάφα. ‘Η απλώς τα άρπαξε από κάποιους. Και σιγά το θέμα, δηλαδή. Σωστό αλλά περιμένετε τη συνέχεια.
Διότι οι ενέργειες που περιγράφονται στο μέιλ και ζητούνται από την ελληνική κυβέρνηση (σωστές ή λάθος, δεν είναι αυτό το θέμα μου…) χαρακτηρίζονται από το ίδιο μέιλ ως «prior actions – PA» για τη συμφωνία στο Eurogroup και την εκταμίευση της δόσης.
Μάλιστα. Τα εισιτήρια των καζίνων!… Η ιστορία είναι καταπληκτική. Διότι εδώ έχουμε ένα ασήμαντο θέμα από τη σκοπιά της οικονομικής κρίσης και μια επιχειρηματική διαμάχη, της οποίας το περιεχόμενο αγνοώ και δεν με ενδιαφέρει. Κυρίως όμως έχουμε την παρέμβαση της τρόικας σε μια επιχειρηματική διαμάχη. Η οποία για να καταστεί αποτελεσματική ενδύεται την πανοπλία τής «προαπαιτούμενης ενέργειας» και επιβάλλεται στην ελληνική κυβέρνηση….».

Ωραία, θα μου πείτε. Διαβάζοντας μόνο το άρθρο είστε κι εσείς έτοιμοι να επικροτήσετε τους ανθρώπους του ΔΟΛ που έχουν βγάλει τα γιαταγάνια κι είναι έτοιμοι να ελευθερώσουν την πατρίδα μας απ’ τον τροϊκανό ζυγό! Για να δούμε, όμως, και τι δεν μας λέει το άρθρο.

1. Δεν πρόκειται ακριβώς για διαμάχη μεταξύ επιχειρηματιών, όχι πλέον τουλάχιστον. Ο υποψιασμένος αναγνώστης της ηλεκτρονικής επιστολής θα αντιληφθεί αμέσως ότι πρόκειται για μια υπόθεση κρατικών ενισχύσεων, η οποία, κατά το δίκαιο της ΕΕ, ενέχει τον κίνδυνο να νοθεύσει τον ανταγωνισμό. Η απόφαση στην οποία αναφέρεται η ΓΔ Ανταγωνισμού είναι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 24ης Μαΐου 2011, Ε (2011) 3504 τελικό, σχετικά με τη κρατική ενίσχυση σε ορισμένα ελληνικά καζίνα αριθ. C 16/2010 (πρώην ΝΝ 22/2010, πρώην CP 318/2009). Σε ορισμένα καζίνα δεν υπήρχε εισιτήριο εισόδου, σε αντίθεση με άλλα. Αυτό κρίθηκε ως κρατική ενίσχυση, διότι στο εισιτήριο ενσωματώνεται έμμεσος φόρος υπέρ του Δημοσίου. Άρα, κατά την Επιτροπή, υπήρχε νόθευση του ανταγωνισμού, καθώς παρεχόταν πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις που μπορούσαν να λειτουργούν καζίνο χωρίς να είναι υποχρεωμένες να έχουν εισιτήριο εισόδου.

2. Για την ιστορία, να επισημάνουμε ότι κατά της απόφασης αυτής προσέφυγαν ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ τόσο η Ελληνική Δημοκρατία (υπόθεση Τ-425/11), όσο και η Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε. (υπόθεση Τ-419/11, ). Και οι δύο υποθέσεις εκκρεμούν ενώπιον του εν λόγω δικαιοδοτικού οργάνου της Ένωσης.

Συμπεράσματα:

1. Ο γνωστός δημοσιογράφος επιδεικνύει την ίδια άγνοια (στα όρια αδιαφορίας και περιφρόνησης) για τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου της ΕΕ, όπως και τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη (τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, όταν έκαναν κήρυγμα για το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων» δεν μιλούσαν φυσικά για ιδιωτικές διαφορές). Αφήνω ασχολίαστη την προπέτεια περί «χαμηλόμισθου υπαλλήλου» (τα ίδια μας έλεγαν υπουργάρες το 2004 όταν η ανοησία του νομοσχεδίου περί βασικού μετόχου χαρακτηριζόταν από γενικούς διευθυντές της Επιτροπής ως προδήλως αντίθετη προς το κοινοτικό δίκαιο). Ή, μάλλον, λέω ότι είναι ενδεικτική της περιφρόνησης των ελληνικών «ελίτ» και προς τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και προς τους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους, ακόμη και τους ανώτατους. Αλλά βλέπω ότι αγνοούνται τα πιο βασικά για το ενωσιακό δίκαιο, καθώς και το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ιδιωτική διαμάχη μια αντιδικία μεταξύ κράτους μέλους και θεσμικού οργάνου. Και, καλά, δεν ήξερες… Δεν ρώταγες περί τίνος πρόκειται;

2. Έχει, όμως, εντελώς άδικο στο διά ταύτα του ο δημοσιογράφος; Όχι, αλλά το στηρίζει σε εσφαλμένη αιτιολόγηση κι έτσι τα χάνει όλα. Διότι εν προκειμένω έχουμε με μια πρακτική της Επιτροπής κομμάτι αθέμιτη: δηλαδή, από την ώρα που συστάθηκε η Τρόϊκα, η Επιτροπή προσπαθεί να «επιλύσει» μέσω των μνημονίων όλες τις ένδικες διαφορές της με την Ελληνική Δημοκρατία. Αφού η υπόθεση εκκρεμεί ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου γιατί δεν περιμένουμε να κριθεί δικαστικά, όπως πρέπει, στο πλαίσιο λειτουργίας της Ένωσης και της έννομης τάξης της; Μα, διότι επικρατεί η λογική της θέσης ισχύος: τώρα που τους βρήκαμε στην ανάγκη ας τους επιβάλουμε τις απόψεις μας σε όποια διαφορά έχουμε. Unfair, φυσικά. Αλλά ποιος θα μιλήσει; Οι Έλληνες πολιτικοί που αγνοούν τα πάντα και είναι ανίκανοι να διεκδικήσουν και να διαπραγματευθούν. Η ειδική νομική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών με αρμοδιότητα για θέματα της ΕΕ είχε βέβαια ενημερώσει εγκαίρως την κυβέρνηση για την πρακτική της Επιτροπής. Εις μάτην…

3. Οπότε, φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα. Όταν αγνοείς σχεδόν τα πάντα και αδιαφορείς για την Ένωση στην οποία συμμετέχεις, όταν αδυνατείς να εντοπίσεις τα σημεία στα οποία πρέπει να διεκδικήσεις το δίκιο σου, τότε απλώς υπομένεις κι αποδέχεσαι… Και κατηγορείς τους άλλους για τα κακά της μοίρας σου. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Εσύ, ούτε το δίκιο σου γνώριζες, ούτε κι έδωσες κανένα αγώνα για να το υπερασπίσεις. Και να πεις ότι δεν μπορούσες, πάει καλά… Μόνο που ποτέ δεν ήταν έτσι. Εσύ δεν βγήκες στο γήπεδο να παίξεις μπάλα. 😉

[Δημοσιεύθηκε στο Facebook, στις 3 Δεκεμβρίου 2012,

Χάριν πληρότητος και νομικής ακρίβειας, πρέπει να προσθέσω και το σχόλιο που έγραψε εκλεκτός φίλος. Το παραθέτω αυτολεξεί:

«Η απόφαση της Επιτροπής είναι άμεσα εκτελεστή, ανεξαρτήτως αν έχει γίνει προσφυγή στο ΓΔΕΕ (όπως έγινε εδώ). Αν ήθελε να μην την εφαρμόσει η Ελλάδα, έπρεπε να ζητήσει με ασφαλιστικά μέτρα (ρεφερέ που λένε και στο χωριό μας), να ζητήσει αναστολή εκτελέσεως και, μόνον αν της δινόταν, να μην εφαρμόσει. Δεν κάνει καμιά κατάχρηση η Επιτροπή προσπαθώντας (έστω και μέσω πίεσης τρόικας) να υποχρεώσει την Ελλάδα να κάνει αυτό που, ούτως ή άλλως, θα έπρεπε ήδη από το 2011 να κάνει (αφού επέλεξε να μη ζητήσει αναστολή εκτέλεσης). Το Μνημόνιο είναι γεμάτο από τέτοια «προαπαιτούμενα» τα οποία, ανεξαρτήτως πτώχευσης, δανείων κλπ. θα έπρεπε προ πολλού να τα είχαμε κάνει. Συμφωνώ ότι αυτά δεν είναι η «καρδιά» του μνημονίου (καρδιά του είναι η δημοσιονομική λιτότητα), αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι αθέμιτο να περιληφθούν και αυτά τα οποία -επαναλαμβάνω- η Ελλάδα ήταν και είναι υποχρεωμένη, με ή χωρίς μνημόνιο, να τα εφαρμόσει, εκτός βέβαια αν θέλει να φύγει από την ΕΕ οπότε δεν θα έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι της να τής λέει τι και πώς. Όποιος υποστηρίζει την τελευταία λύση, καλώς γκρινιάζει για τους «εκβιασμούς» των εταίρων και της τρόικας. Αλλά όποιος δεν την υποστηρίζει αλλά θέλει να λέγεται Ευρωπαϊστής, οφείλει να παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού: Συμμετέχουμε στη λήψη αποφάσεων, ασκούμε όλα τα δικαιώματα που έχουμε π.χ. να πάμε στο δικαστήριο αν νομίζουμε ότι έχει γίνει λάθος, αλλά όταν μας βαρύνει μία υποχρέωση, κάνουμε ότι μπορούμε για να την εκπληρώσουμε. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Όταν όμως κοτζάμ προβεβλημένος δημοσιογράφος Πρετεντέρης δεν τους ξέρει, τι περιμένεις… ».]