Ρογήρος, επί παντός επιστητού

Όταν, τον Οκτώβριο του 2009, ξεκινούσα το Ιστολόγιο του Ρογήρου, είχα την εντύπωση ότι θα έγραφα εκεί για οτιδήποτε με ενδιέφερε. Μετά τις πρώτες ημέρες ύπαρξής του, συνειδητοποίησα ότι το ιστολόγιο δεν μπορούσε να έχει ως λόγο ύπαρξης κάτι άλλο εκτός από το μεγάλο μου πάθος, τη μελέτη της Ιστορίας. Απέκτησε χαρακτήρα και προσωπικότητα και πλέον δεν ήθελα να το «μολύνω» με άλλη θεματολογία. Ένα άλλο πάθος μου, τα αθλητικά και δη τα ποδοσφαιρικά, βρήκε σχετικά γρήγορα περιστασιακή διέξοδο, με τον Μουντιαλικό Ρογήρο. Όσο για τα υπόλοιπα, στην πορεία προέκυψαν τα… «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Με το Φέισμπουκ υπήρχε η δυνατότητα έκφρασης γνώμης και άμεσης επικοινωνίας με ιδιαίτερη ταχύτητα. Χωρίς τον κόπο και τον χρόνο που απαιτεί η συγγραφή ενός άρθρου για το Ιστολόγιο του Ρογήρου, με τις εβδομάδες μελέτης της βιβλιογραφίας και τα κείμενα χιλιάδων λέξεων. Τα σχόλια στο φατσοβιβλίο πολλαπλασιάζονταν και, όπως ήταν φυσικό, τα παλαιότερα από αυτά «θάβονταν» στα βάθη του τοίχου μου. Σιγά-σιγά άρχισε να ωριμάζει η ιδέα συγκέντρωσης των σχολίων αυτών σε ένα νέο ιστολόγιο. Τα κίνητρα ήταν, βεβαίως, καταρχήν εγωιστικά. Το ιστολόγιο παρέχει τη δυνατότητα καλύτερης αρχειοθέτησης, αλλά και επιμέλειας των κειμένων (το Φέισμπουκ δεν παρέχει τη δυνατότητα διορθώσεων σε ήδη δημοσιευμένη ανάρτηση). Υπήρχαν όμως και οι φίλοι που, χωρίς να το ξέρουν, ενθάρρυναν την ιδέα αυτή. Κάποιοι αναζητούσαν μάταια παλαιότερα σχόλιά μου, μια και το θέμα που έθιγαν είχε ξαναέρθει στην επικαιρότητα. Άλλοι, πάλι, μου έλεγαν ότι θα ήθελαν έναν τρόπο για να μπορούν, στα ιστολόγιά τους, να παραπέμψουν σε κάποιο σχόλιό μου που τους είχε φανεί ενδιαφέρον. Και φυσικά, πολλοί διαδικτυακοί φίλοι του Ρογήρου αγνοούσαν τη σελίδα του στο φατσοβιβλίο. είτε γιατί εκείνοι δεν είχαν σελίδα στο Φέισμπουκ είτε γιατί αγνοούσαν την ταυτότητα του συγγραφέα (μια και ο Ρογήρος δημοσιεύει τα σχόλια στο ΦΜΠ  με το κατά κόσμον όνομά του).

Ξεκινώ επομένως το παρόν ιστολόγιο συγκεντρώνοντας σχόλια δημοσιευμένα στο Φέισμπουκ. Αναλόγως της άνεσης χρόνου, θα προστεθούν και σχόλια σε διαδικτυακά φόρα, συναθροιστές κειμένων και ιστολόγια φίλων, τα οποία έχουν αυτοτελή υπόσταση. Βεβαίως, ξεκομμένα από το φυσικό τους περιβάλλον, μακριά από την επικαιρότητα που υπηρέτησαν και τα υπηρέτησε, τα κείμενα αυτά χάνουν αρκετή από την αξία τους. Παραμένουν, ωστόσο, αψευδείς μάρτυρες της άγνοιας ή της αφέλειας του συγγραφέα τους, πράγμα αρκετά σημαντικό. Κι έπειτα, είμαι βέβαιος ότι θα με παρηγορήσετε γι’ αυτό. 😉